Gevarenwinkel #23 Festival (dag 3) Varenwinkel (Herselt) (28-08-2021) report & photo credits: Freddie info organisatie: Gevarenwinkel info band: Boogie Boy - Kirri Willy et le Magasin Dabgereux - Stef Paglia - Everyone Is Guilty - Phil Bee info band: Well Well Well - Kai Strauss & The Electric Blues All Stars - Robert Jon & The Wreck © Rootsville 2021

Nog in de afsluitende gospel sfeer van gisteren met Michelle David en het is weeral tijd om richting gevarenweide te trekken in Varenwinkel. Door dit festival moet "Varenwinkel" één van de beruchtste gehuchten zijn in België. Voeg daarbij het vroegere café "De Krol" en je kon spreken van een gevarendriehoek. Nu ligt de heimat in café "t Schuurke" bij Danny en Monica. Vorige editie waren het die van "Sudden Lee" dit het café tot het ochtendgloren onveilig kwamen te maken maar helaas is dit allemaal door die verdomde Corona pandemie in het water gevallen. Ook geen grote tent voor "FC Varenwinkel" met ontbijt en band maar gewoon het afhalen van het ontbijt in een klein daarvoor bestemd party-tentje.

Een samenraapsel van muzikanten die zich "The Cover Up" noemen kwamen een helpende hand toesteken door een gratis interventie aan te bieden op de camping en laat het duidelijk zijn, dit werd een groot succes. Met hun arsenaal aan nummers openen ze hier voor de bluesliefhebbers een juxebox aan nostalgie in welk genre ook. Nummers als "Let's Work Together" en "Bad Moon Rising" doet de volle camping in een positieve sfeer ontwaken en waardoor ze ook de dreigende regenwolken als sneeuw voor de zon doen verdwijnen. Van Bob Seeger tot de Stray Cats we krijgen het hier allemaal geserveerd met al vlug een overdaad aan pintjes. Dus Gevarenwinkel als in de good old days. Born to be wild at least for this morning...

Toch wordt het ook tijd om ons naar de heilige grond te begeven voor we ons hier gaan bezatten op een gewone zaterdagmorgen. Geen gewone zaterdag want het betreft de laatste dag van deze nu al geslaagde editie van "Gevarenwinkel". Iedere bluesliefhebber die zichzelf een beetje waardeert is er, zo ook diegene die er helaas niet meer kunnen bij zijn. Van boven af kan Koen z'n hart alleen maar plezieren door dit te zien.

Rond 2.30PM is het daar tijd aan Paul Ambach aka Boogie Boy om het vuur aan de lont te steken. You hate him or you love him is een quote die als een paal boven water staat bij deze artiest. Akkoord het was Paul Ambach die in 1975 "Make It Happen" kwam op te richten en daarmee vele Rock – Soul en Bluesgoden naar ons landje wist te lokken. Nu is hij met zijn band de bezieler van rhythm 'n blues nummers van onder meer BB King en Ray Charles telkens een feestje op poten komt te zetten. Die nummers zijn meer dan OK. De laatste keer dat ik hem aan het werk zag was op "Blues Peer" editie 2018. De nummers blijven onverslijtbaar en hebben we deze passage toch ook wel te danken aan onze politiek.

Openend met "Call It Stormy Monday" van T-Bone Walker kan gitarist ook al meteen aan de bak wat voor deze klasbak uiteraard geen moeite kost. Meteen dan maar in overdrive met "Let The Good Times Roll" aka "The Life of Louis Jordan" die het schreef in 1946. We passeren zo een resem hits en voelen bij Ray Charles zijn "What I'd Say" dat het einde van deze swingende opener er zo goed als op zit. Toch nog een encore van deze Belgische entertainer pur sang van Rhythm 'n Blues met het onuitwisbare "Bring It On Home To Me" van de iconische Sam Cooke met als eindresultaat Boogie Boy gaat er eentje drinken. Ondertussen waren die van "Blues in Schoten ook gearriveerd en liep er ergens nog wel een lijk van Goezot. Die van "De Sortie" waren hun vlag kwijt maar die was dan weer in veilige bewaring genomen door Nicolien.

Tijd om ons een eerste keer te verplaatsen richting rootstent voor een optreden van "Kirry Willy et le Magasin Dangereux". Dit bont gezelschap hoeven we niet meer voor te stellen en ze houden stiekem hun repetities ergens in de bergen van Heidi aus Tirol. Tijd dus ook voor een onbezorgd uurtje van ambi makers. Ook toen het idee voor deze naam ontstond op de "Blues Passion Cognac" tekenden we met Rootsville reeds present.

Voor "Rocky" Bruno zowat he enige muzikale optreden in een jaar. "Chilly" Willy, De Kirri, Chris Holemans, Louis Claes, Bas Aerts en Marc Steenbergen steunen hem hierin. Met een sterke dosis Tex Mex à la Doug Sahm en zijn "Texas Tornados" met "Hey Baby Que Paso" kost het volk in beweging zetten geen moeite. Volgt er ook nog een ode aan Charlie Watts met het meer dan toepasselijke "It's All Over Now". "She's About A Mover" uit 1965 van het toenmalige "Sir Douglas Quintet" kreeg hier zelfs een heerlijk NOLA jasje aangemeten. Ook deze "Kirry Willy et Le Magasin Dangereux" deinen met Van Morrison's "Brown Eyed Girl" naar het einde toe. Het betere voetenwerk op "All Night Long" kwam dan weer van "Den Doc". CD's zijn er helaas niet te koop en diegene die met een contract stonden te zwaaien kwamen ook van een kale reis terug. Goed nieuws was er nog dat deze bonte bende hun gade voor vandaag kwam af te staan aan de vzw "Help Brandwonden Kids", noblesse oblige...

Voor de volgende gast volgt er weerom een volksverhuizing richting tent voor een dosis bluesrock en rock met de ook al lokale "Stef Paglia" en zijn band. Stef is niet direct de onbekende, want is ook gekend als de guitar slinger van de Bluesbones, dit voor er nog onwetenden zijn in de tent. Zijn trio bestaat uit Geert Schuurmans op bas en Sven Bloemen aan de drums. Het zou alvast de tent gaan wakker schudden.

Het zou een stevige set worden en na ‘Scuttle Buttin' van SRV volgden nog ‘The Unknown’ en 'Warmth instead of Cold’. Alles mooi in balans en een ritmesectie die goed op dreef was. Tussendoor de nodige gitaarsolo’s die enkel het talent van Stef aantonen. Met ‘Freedom’, kregen we een niet alledaagse cover van Jimi Hendrix. Verder op het menu songs als ‘Dirty Woman’, ‘Crush On You’ of het aangrijpende ‘Mystery Heaven, geschreven voor zijn overleden vader. Een mens zou er stil van worden.

In de tent aan de overkant is het tijd voor een band van Rootstowner Kurt De Bont. Achter de naam "Everyone is Guilty" schuilen Mirco Gasparrini, Jérôme Mardaga, Charles Perrin, Eric François en Pierre Mulder. "Everyone is Guilty" is het reisdagboek van een reis doorheen het mystieke alternatieve land van Denver, de dorre folk van de Appalachen en de spookachtige blues van de Gun Club. Nog voor het Corona onheil toesloeg konden we ze nog ervaren aan de zijde van Slim Cessna in "de Hemel" te Zichem.

Deze is naar Denver, Colorado gegaan om hun album "A Wolf & A Lamb" op te nemen onder de aandachtige oren van Slim Cessna en Dwight Pentacost, twee leden van de groep "Slim Cessna's Auto Club", oprichters van Denver Sound. Tijdens dit avontuur werd de documentaire "The Road of A Lamb" opgenomen door videograaf Caroline Poisson. Openen doet deze Alt-country formatie met de beklijvende intro van de titeltrack "Lamb". ook uit het album nog de songs "Dust to Dust" en "Fire Horses". Op "Mother" speelt Slim Cessna mee op het album , hier moeten we helaas zonder hem stellen.

In zeven haasten nu richting tent voor de blues en soul van "Phil Bee & Band". Altijd al fan geweest van deze (Belgische) Hollander, hij werd trouwens geboren in Jemappe als Phillipe Bastiaans. Een man met zoveel prijzen achter zijn naam dat ze moeilijk allemaal zijn op te noemen en eerder al actief onder de namen van onder meer Phil Bee and the Buzztones, The Hendrix Files (the Band), King MO en Phil Bee's Freedom. Zijn laatste digitale voetafdruk is "Against The Wind" van 2020, een verzameling van enkel uitstekende covers. De aankondiging werd verzorgd door niemand minder dan "Julie Varenwinkel".

Al meteen met opener "Down The Line" moest iedereen toegeven dat de kwaliteit hier komt bovendrijven. Na "I Love You More Than You Ever Know" in de versie van de one and only "Donny Hathaway" uit het album "Agianst The Wind" volgt er het al even prachtige en kiekebisj opwekkende "Soulshine" met een heerlijk gitaarduel door Pascal Lanslots en Guy Smeets. "Got To Get Better" levert ons nog een zeer funky intermezzo op van de bassist van dienst. Bluesgewijs kregen we ook nog "Big Legged Women" en kon zo ook Julie Varenwinkel langs de kassa passeren.

Well Well Well, dat we dit nog mogen meemaken. Dit gaat niet over de hit van John Lennon uit 1970 of deze van de Welshe Duffy maar over de Vlaams-Waalse boogie alliantie met dezelfde naam. "Well Well Well" bestaat uit niemand minder dan Renaud Lesire op gitaar, Lord Benardo op de Mississippi saxofoon en drumbeest Gert Servaes. Twee leden van de "Boogie Beasts" die samen met Renaud Lesire de "North Missisippi Hill Country Blues" van onder meer RL Burnside doen herleven. Zij noemen het wat graag "Kick Ass Boogie".

Het bier kwam vlugger dan de muziek maar al bij al was het best leefbaar zeker op hun hypnotishe beats op "Wild About Them". De harpgrooves van "Lord Benardo" deinden moeiteloos tot achter in de tent, en dit met een hoog showgehalte. De indrukwekkende slide van Renaud Lesire op de klassieker "Goin Down, South" maakte dat eenieder door de shakin' moves was bezeten. RL Burnside is in da House! Met nummers als "Poor Black Mattie" en "Goin' Away" vliegt de tijd als nooit tevoren. Shake your body.

Tijd nu voor wat ol'school Chicago blues met "Kai Strauss & The Electric Blues All Stars". Kai kennen we al heel jaartjes, al van toen hij het mooie weer maakte aan de zijde van Memo Gonzalez als lid van "The Bluescasters". Meerdere malen in de toenmalige Borderline te Diest doorgezakt tot in de vroege uurtjes na een denderend blues feestje. Later giing hij dan solo met het gekende succes als gevolg.

Vorig jaar, op 50-jarige leeftijd, bracht hij zijn zesde album uit, toepasselijk getiteld "In My Prime". Strauss is een ervaren muzikant met een kenmerkende stijl, opgegroeid vanuit het respect dat hij heeft voor zijn idolen. Hij kent alle pioniers: Guitar Slim, Luther Tucker, alle drie Kings, Otis Rush en Magic Sam. Je kunt hem aan niemand vastpinnen, en toch leven ze allemaal door zijn spel, traditioneel en eigentijds in één. Strauss begrijpt dat de muziek altijd een verhaal moet vertellen.

Kai laat zich flankeren door een alliantie van internationale muzikanten waarbij niet in het minst de grooves van saxofonist Thomas Feldman in het oo(r)g valt. De instrumentale opener met de jazzstandard "Watermelon Man" van Herbie Hancock doet het beste verhopen. Muzikaal zijn deze Kai Strauss en zijn All Stars een toppertje en ook al ben je niet altijd bezeten van Chicago Blues toch is dit samen uiteraard met de blazers aanstekelijk te noemen.

Nummers als "Guest In The House Of The Blues" en natuurlijk "In My Prime" komen uit zijn laatste album. Chicago met een snuifje Funk. Als afsluiter krijgen we ook nog "Put That Bottle Down" maar dit is iets wat we nu net niet gaan doen.

De tweede set van "Well Well Well" laten we aan ons voorbij gaan op gevaar van een overdosis aan "North Missisippi Hill Country Blues" alvorens af te zakken voor le point final in de grote tent. De Bruno moet zot zijn van "Robert Jon & The Wreck" want de vorige editie stond deze uit "Orange County" afstammende Southern Rock formatie en in totaal is dit hun derde passage op "Gevarenwinkel". Voor Fanina aka Lord Benardo van "Well Well Well" is het zelfs zijn 7de met bands als "The Goon Mat", de "Boogie Beasts" en deze "Well Well Well".

Op 3 september komt hun nieuwe album "Shine A Light On Me Brother" (album report) van "Robert Jon & The Wreck" uit en in het zog van dit album ook hun nieuwe tour doorheen Europa, de welke hier start op "Gevarenwinkel". Een grote dosis Southern gospel rock waarbij we helaas de blazers en backing vocals moeten missen die net dat extraatje geven op de plaat. Naast Robert Jon op vocals en gitaar krijgen we ook Andrew Espantman (drums, backing vocals), Steve Maggiora (keyboards, backing vocals), Henry James (lead guitar, backing vocals) en Warren Murrel (bass, backing vocals).

foto Robert Jon © Ronny Van Casteren

Dat het concert in de spots staat van het nieuwe album is uiteraard een evidentie en schromelijk moet ik ook toegeven dat de titeltrack uitstekend is zonder meer. Helaas moet Steve Maggiora achter de Hammond ons de blazers doen vergeten, alleen dat is moeilijk na het beluisteren van het album. Met een lichte infectie van funk volgt is er ook het nummer "Everyday" waar naast de hoopvolle gospel en gitaarrifjes van Henry James komen ze zo het nodige southern rock gevoel te doorbreken. Net als de vroegere "Delta Saints" staan ook deze "Robert Jon & The Wreck" hier Gevarenwinkel tot hun thuis te maken. Brother, Brother, Brother it's time to go to our mother...

En zo valt het doek over deze "Covid Safe Ticket" editie van Gevarenwinkel. Een nare periode uiit onze geschiedenis die we met z'n allen wat graag definitief willen afsluiten. We kijken uiteraard al wat verder in de toekomst en hopen dat alles weer vlug als normaal zal kunnen doorgaan want anders zou dit de dood van zo vele projecten kunnen worden, met dank aan de Chinezen. Voor mezelf heb ik al een tijdje beslist om terug meer naar de frituur te gaan dan naar de Chinees ;-) Gans september zit nog boordevol en dus hopen we maar dat de terugkomende reizigers geen roet in het eten komen te gooien. Het einde van een uitstekende driedaagse met een tot in de puntjes geregelde omkadering en met een diversiteit aan muziek genres en zo kan morgen de uiteindelijke volksverhuizing richting Nederland beginnen. Wij maken ons op voor een weekendje van blues en jazz met "Yellowtime"

De toekomstige erfgenamen van de terreinen van Gevarenwinkel met Stan zijn eerste ervaring op dit festival. Misschien wat overdonderend en ik zie hem al denken van...misschien toch wat andere beestjes op mijn weide :-)

the green room.

klaar voor de oorlog

geen camping Kitch maar camping Gevarenwinkel

music, that's all it matters

too much "Estaminet" will put you to sleep